schab

Wędzone śliwki od dawna sprawdzają się jako dodatek do mięs i wędlin. Często na półkach sklepowych można znaleźć wędlinę pod nazwą „schab ze śliwką”. Wykonanie takiej parzonej wędliny jest banalnie proste a dodatkowo można użyć własnych ulubionych kompozycji przypraw. Tak przygotowana „domowa wędlina” z pewnością będzie smakowitą alternatywą dla sklepowych, sztampowych wyrobów.  Przyprawa Solo Smak Kebabczeta i znajdujące się w niej przyprawy takie jak cebula, cząber i kminek nadają wędlinie bardzo ciekawego, oryginalnego smaku.

Od dłuższego czasu zastanawiałem się, czy rodzaj użytych zrębek wędzarniczych, ma aż taki wpływ na wygląd i smak wyrobów. Zdania były podzielone, jedni byli zdania że lepiej wędzić zrębkami bukowo-olchowymi, inni zaś byli zwolennikami zrębek z drzew owocowych. Postanowiłem sam sprawdzić, czy rzeczywiście gatunek drzewa będzie miał istotny wpływ na smak i wygląd wędliny. Jako obiekt eksperymentu, wybrałem schab i postanowiłem uwędzić go w „zimnym dymie”, tak aby smak i wygląd nie był zmieniony przez parzenie lub pieczenie. Schab wyszedł w pięknym bordowym kolorze, a w smaku wyczuć można było lekką słodycz.

Ostatnio znajomy poczęstował mnie swoimi „chipsami” z schabu. Jest to nic innego jak pokrojony w bardzo cienkie plasterki schab, obtoczony przyprawami i następnie wędzony. Taka fajna zagrycha do złocistego z pianką. Postanowiłem spróbować swoich sił z nastawieniem, że chipsy mają być pikantne, lekko słone i z dominującym smakiem papryki. Dobór przypraw nie był przypadkowy, słoności i smak papryki zapewni Pdp VEGA Red-Spice, ostrości i ziołowego smaku uzyska dzięki przyprawie Pdp VEGA Korzenna  i Pdp VEGA Prowansalska, a dodatkowy zastrzyk smaku uzyskam papryki dzięki Pdp Vega Paprykowa. Na degustację nie musiałem długo czekać, wpadli znajomi, zjedli i chcieli więcej...

Ostatnio miałem ochotę na trochę „surowizny”, a mianowicie na polędwicę wędzoną w zimnym dymie. Największym wyzwaniem jest zawsze utrzymanie i pilnowanie temperatury wewnątrz wyrobu. Jednak jeśli ktoś korzysta z wędzarni elektrycznych nie jest to już problemem. Do posypki (niektórzy używają nazwy obsypki) polędwicy (schabu wieprzowego bez kości)  użyłem orientalnej, aromatycznej przyprawy PDP VEGA Kolonialna.   

Wczoraj przygotowywałem mięsa do peklowania przed wędzeniem. Zostało mi całkiem sporo mięsnych skrawków i jeden niewymiarowy kawałek. Jako, że na wyroby z wędzarni trzeba było jeszcze poczekać, a w lodówce było już pusto, należało szybko zaradzić temu aby na śniadanie nie była tylko „bułka z masłem”. W domu lubimy wędlinę przełamaną jakimiś dodatkami typu ser, papryka, ogórek, kukurydza itp. Tym razem, po wczorajszej produkcji koreczków, zostało trochę czarnych oliwek i to na nie padł wybór (swoją drogą wiedzieliście że oliwki to owoc, a nie warzywo?). Jeszcze tylko musiałem dobrać przyprawy, dzieciaki pomogły mi w układaniu i…śniadanie zostało uratowane!!!

Na fotkach zobaczycie trochę większe ilości schabu niż podaję w recepturze. Zakładam, że będziecie pierwszy raz ostrożni i nie zaryzykujecie „produkcji” większej jak na własne potrzeby. Dlatego też ta domowa receptura, którą podaję poniżej będzie dla Was bardziej użyteczna. Polecam schab soczysty i wyjątkowo smaczny – inny niż dotychczas Wam znane.

Zachęcony wspaniałym smakiem karkówki pieczonej w 100 stopniach Celsjusza postanowiłem wypróbować tę metodę na kawałku schabu bez kości. Ze schabem zmagałem się od dłuższego czasu. Pomimo różnych zabiegów zwykle otrzymywałem dość suchy i włóknisty kawałek mięsa, niezależnie od wybranej metody obróbki. Pełen nadzei na sukces zamarynowałem schab a następnie piekłem go w temperaturze 90 stopni Celsjusza aż do uzyskania 68 stopni wewnątrz mięsa. Mięso wyszło wyśmienicie. Było bardzo soczyste, delikatne, plastyczne i lekko rozpływające się w ustach. Nigdy wcześniej nie udało mi się uzyskać takiego efektu. A zapach? Zniewalający!

Moi znajomi z Holandii namówili mnie abym pokazała im jak można szybko coś smacznego zrobić z mięsa. Oczywiście uznałam, że wyrób z szynkowara będzie mi najłatwiej zademonstrować. Ucieszyłam się, że we wszystkich tych poczynaniach w kuchni także oni brali czynny udział: mielili, kroili, doprawiali a potem gotowali, a na samym końcu na drugi dzień … zajadali ze smakiem. Sama radość i satysfakcja!