Jedną z zalet szynkowaru jest to, że bardzo szybko można wykonać wędlinę. U mnie często jest tak, że część mięsa z wyrobu kiełbas odkładam i robię z nich wędlinę z szynkowaru. Można wtedy na małej porcji sprawdzić różne mieszanki przypraw i to jak komponują się w wędlinie. Tym razem wyszło bardzo paprykowo dzięki przyprawom: PdP Red - spice – pikantny, PdP-VEGA Paprykowa – pikantna oraz papryka czerwona wędzona
Zachciało mi się kolejnych kombinacji z przyprawami. Tym razem w wypróbowałem tymianek. Zainspirowałem się gotowym przepisem z pewnej książki, który lekko zmodyfikowałem. Sceptycznie nastawiony do efektu końcowego , testowałem go tylko na niewielkiej porcji mięsa. Zupełnie niepotrzebnie. Wyszła dobra kiełbaska ziołowa z wyraźną nutą tymianku. Polecam wszystkim, którzy nie boją się eksperymentować.
Sporo osób nie lubi „surowizny” i nawet tak delikatne mięso jak polędwiczki wieprzowe parzą bądź dopiekają. Pomyślałem sobie „profanacja!”. Jednak z biegiem czasu postanowiłem spróbować i poświęcić dwie polędwiczki na eksperymentalne dopiekanie. Powiem Wam, że polędwiczka potraktowana wysoką temperaturą do 62 °C w środku jest wyśmienita , niesamowicie mięciutka i soczysta. Jeśli ktoś lubi polędwicę z racji tego, że jest chuda (dietetyczna) i delikatna to polędwiczka bije ją na głowę pod każdym względem.
Parafrazując powiedzenie „nie samym mięsem człowiek żyje”, postanowiłem tym razem zrobić w domowych warunkach, w najprostszy sposób – ser. Do prawdziwego sera jeszcze mu daleko ale użycie żółtek jajek jako barwnika spowodowało, że na pierwszy rzut oka ser wygląda bardzo apetycznie – taki też jest. Możemy tutaj używać różnych dodatków, przypraw i za każdym razem, uzyskamy inny ciekawy smak.
Zawsze wydawało mi się, że wykonanie w domowych warunkach pasztetu wiąże się z dużym nakładem pracy (gotowanie, mielenie, mieszanie). Jednakże większość czynności nie wymaga specjalnej uwagi (gotowanie mięsa, zapiekanie pasztetu), a naprawdę warto poświęcić trochę czasu, by móc się cieszyć domowym pasztetem. Całość doprawiona została dedykowanymi mieszankami przypraw do pasztetu, co tylko podbiło walory smakowe tego wyrobu.
Żona poszalała niedawno na zakupach i zakupiła sporo mięsiwa na „ciężkie czasy”. Jako, że przeliczyła się z miejscem w zamrażarce, to trzeba było coś z tym zrobić. Karkówka, która już się nigdzie nie zmieściła trafiła w moje ręce do dalszej obróbki. Tym właśnie sposobem zaopatrzyliśmy się w pyszną karkówkę wędzoną.
Przyprawę korzenną często używam w kuchni i w ramach eksperymentu postanowiłem użyć jej do przyprawienia kiełbasy. Aby wzmocnić nieco smak dodałem dosyć pikantnej przyprawy Turbo Smak An. Lekko czosnkowy smak z przyprawy korzennej w połączeniu z wyrazistym „pieprznym” charakterem Turbo Smak An dało bardzo dobry smak, godny powtórzenia.
Ostatnio naszła mnie ochota na wędzoną rybkę. Najczęściej z ryb wędzę łososia w zimnym dymie, ale tym razem postanowiłem zmienić sposób wędzenia i gatunek ryby. Po przejrzeniu kilku przepisów, mój wybór padł na halibuta – rybę o delikatnym smaku i konsystencji. Nie kombinowałem z przepisami i postawiłem na prostotę z dodatkiem delikatnej nie przebijającej się w smaku przyprawy. Halibut wyszedł soczysty i bardzo delikatny.
Uwielbiam łososia wędzonego na zimno. Może być wykorzystany zarówno do kanapek, lub jako dodatek do innych dań np. różnego rodzaju sałatek, rolad warzywnych itp. Zawsze takiego łososia kupowałem w sprawdzonym sklepie rybnym, ale od jakiegoś czasu dręczyła mnie myśl – czemu by nie spróbować samemu uwędzić? Postanowiłem spróbować i po zaopatrzeniu się ładny kawałek fileta z łososia, przystąpiłem do pierwszej próby. Okazało się że, pracy w przygotowaniu łososia do wędzenia jest bez porównania mniej niż przy wędlinach. Rezultat, przeszedł moje sceptyczne oczekiwania. Mój łosoś był o dużo lepszy niż ten sklepowy, bardzo delikatny, rozpływający się w ustach, a dzięki użytej przyprawie lekko aromatyczny.
Ostatnio przy robieniu kabanosów zabrakło mi jelit baranich. Spanikowany w pierwszej chwili chciałem obdzwonić znajomych wędzarzy aby poratowali mnie swoimi zapasami , potem przez myśl przeszła chęć zawekowania farszu, na koniec wybrałem jeszcze inną opcję. Postanowiłem zmienić lejki w nadziewarce, szybko namoczyć jelita wieprzowe i nadziewać. Reszta obróbki przebiegła tak samo jak kabanosów. Po wędzeniu i podsuszeniu pokusiłem się o degustację i porównanie smakowo tego samego farszu w cienkich i grubych jelitach. Ku mojemu zaskoczeniu były różnice w smaku. Bardziej wyrazisty i mocniejszy smak był w standardowych kabanosach w cienkim jelicie. Jednak wersja w grubym jelicie idealnie nadawała się do pokrojenia na kanapki. Zachęcam aby zrobić sobie taki eksperyment i porównać te same farsze w różnym kalibrze jelit.